Edukacja w szkole obowiązkowej odbywa się przede wszystkim w oparciu o Ustawę o szkole obowiązkowej, nr 133, z dnia 16 lipca 1994 r. 91/2008, a także rozporządzenia wydane na podstawie ustawy. W artykule 2 ustawy wyjaśniono rolę obowiązkowej szkoły, a w artykule 24 wyjaśniono treść kursu i obszary nacisku, które nie są ściśle związane z konkretnymi przedmiotami lub obszarami studiów. W artykule 25 stwierdzono, że Krajowy Przewodnik Programowy powinien zawierać postanowienia dotyczące treści i organizacji nauczania w poszczególnych przedmiotach i dziedzinach studiów.

Zgodnie z prawem cel obowiązkowej nauki w szkole jest dwojaki. Z jednej strony kształcenie ogólne, które promuje wszechstronny rozwój wszystkich uczniów i ich aktywny udział w społeczeństwie demokratycznym, z drugiej zaś rola przygotowania uczniów do uczestnictwa w rynku pracy i dalszej edukacji. Polega ona na uświadomieniu sobie przez ucznia swoich mocnych stron, zarówno tych związanych z wiedzą akademicką, jak i w mniejszym stopniu tych związanych z wiedzą i umiejętnościami praktycznymi. Kształcenie ogólne służy rozwijaniu u jednostki umiejętności uznawanych za niezbędne do życia i pracy w harmonii z samą sobą, zapewnia możliwość rozwoju w otoczeniu i z otoczeniem oraz poprawiania warunków życia, m.in. poprzez podejmowanie świadomych decyzji i kontynuowanie nauki.

W oparciu o przedmiotowe artykuły Ustawy o przedszkolu, szkole podstawowej i gimnazjum podkreślono podstawowe elementy edukacji. Te podstawowe elementy, wraz z elementami kładącymi nacisk, określonymi w artykule 24 ustawy o obowiązkowym kształceniu, określają kompetencje, które uczniowie powinni nabyć w ramach szkoły obowiązkowej. Związek pomiędzy tymi czynnikami został przedstawiony na poniższym rysunku.