Oceny można stosować zarówno jako ocenę kształtującą, jak i ocenę końcową. Cechą odróżniającą je od innych jest sposób przeprowadzania oceny.

Nauczyciel przeprowadza testy i dokumentuje wyniki uczniów. O ile nie zaznaczono inaczej, ocena jest oceną ostateczną, a nie kształtującą. Jednak wyniki testu mogą dostarczyć nauczycielom wskazówek, które pomogą im określić, na jakim etapie są uczniowie i gdzie potrzebują dalszego wsparcia. W ten sposób ta sama ocena może pełnić funkcję zarówno oceny końcowej (wskazującej status studentów w poszczególnych aspektach programu), jak i oceny kształtującej (wskazującej, jakie kroki należy podjąć w dalszej kolejności w procesie nauczania i uczenia się). Niektóre metody oceniania mogą być odpowiednie do stosowania w ocenach kształtujących, inne natomiast sprawdzają się bardziej w ocenach końcowych.

• Każdy — nauczyciel, uczeń czy rówieśnik — może korzystać z oceniania kształtującego i udzielać informacji zwrotnych.
• Ocena kształtująca koncentruje się na decyzjach podjętych po jej przeprowadzeniu.
• Zwiększa prawdopodobieństwo sukcesu i uczenia się, jeżeli decyzje dotyczące kolejnych kroków procesu są podejmowane na podstawie wskaźników sukcesu lub statusu.
• Ocenianie kształtujące jest przydatne w przypadku każdego przedmiotu.
• Nauczyciele i uczniowie muszą wiedzieć, czego uczniowie mają się nauczyć, aby móc ocenić, jakie wskaźniki wskazują na to, że proces nauki się powiódł, i na tej podstawie podejmować decyzje dotyczące kolejnych kroków w procesie.
• Prawda jest taka, że ​​uczniowie nie zawsze uczą się tego, czego się uczą, dlatego też nauczyciele muszą wiedzieć, w jaki sposób uzyskać wskazówki dotyczące tego, czego się nauczyli, aby móc na tej podstawie podejmować kolejne kroki w procesie nauczania.

(według definicji Blacka i Williamsa)

Wideo | What Makes Great Teaching?

Czas trwania filmu: 47 minut.

O filmie

W filmie John Hattie i Pasi Sahlberg odpowiadają na pytania w segmencie dyskusji na temat problemów szkolnych zatytułowanym: Na czym polega dobre nauczanie?

Propozycja pracy z treścią wideo.

Na co zwraca się największą uwagę w dyskusji o cechach dobrych nauczycieli?

Po obejrzeniu filmu można utworzyć grupy dyskusyjne składające się z 3–6 osób i omówić jego treść. Każda grupa wybiera i zapisuje na trzech kartkach papieru tyle cech, jakie uczestnicy uważają za ważne w kontekście charakterystyki nauczycieli w ich szkole. Następnie należy określić, w jaki sposób objawy są widoczne. Elementy nie muszą być związane wyłącznie z filmem.

Przykład:

• Nauczyciel musi być dobrze przygotowany przed rozpoczęciem lekcji.
• Kryteria sukcesu: Plan lekcji jest dostępny i opiera się na kryteriach kompetencyjnych Krajowego Przewodnika po Programie Nauczania oraz statusie uczniów. Określono cele i kryteria realizacji. Wszystkie projekty i materiały, które zostaną wykorzystane, będą dostępne i gotowe do użycia na początku lekcji.
  Gdy wszystkie grupy wybiorą i wypiszą trzy cechy, które ich zdaniem są najważniejsze w kontekście cech dobrego nauczyciela, wszystkie sugestie są przedstawiane i omawiane. Na koniec grupa nauczycieli uzgadnia kilka propozycji (np. od trzech do pięciu), które powinny charakteryzować pracę nauczycieli szkoły. Cele i standardy muszą być widoczne i dostępne dla wszystkich nauczycieli. Kryteria dobrych nauczycieli można wykorzystać w rozwoju szkoły, rozmowach o rozwoju zawodowym, wewnętrznych ocenach szkoły, wsparciu rówieśniczym itp.

Efekt pracy:

• Trzy do pięciu sugestii wybranych przez nauczycieli, które mają charakteryzować dobrego nauczyciela.
• Sugestie udostępnione wszystkim nauczycielom.

Myndband | How Great Leaders Inspire Action.

Czas trwania filmu: 19 minut.

O filmie

Simon Sinek omawia, w jaki sposób dobrzy liderzy mogą wykorzystać „złoty krąg” i pytanie „dlaczego?”

Proponowane prace po obejrzeniu filmu.

Po obejrzeniu filmu można utworzyć grupy dyskusyjne składające się z 3–6 osób.

Dyskusja w grupach:

Arkusz kalkulacyjny Golden Circle do wydrukowania.

• Czy zasadę złotego kręgu można zastosować w pracy nauczyciela, a jeśli tak, to w jaki sposób?
• Jak ważne jest, aby nauczyciel był świadomy tego, dlaczego jest nauczycielem, dlaczego uczniowie przychodzą do szkoły i dlaczego przychodzą na zajęcia nauczyciela?
• Jaka jest różnica między nauczycielem, który wie, dlaczego robi to, co robi, a nauczycielem, który wie, co robi?
• Uczestnicy podają przykłady? Czy zawsze wiedzą, dlaczego robią to, co robią?
• Grupa może ustalić, w jaki sposób zapewnić, aby filozofia Złotego Kręgu miała większy wpływ na metody nauczania, działania edukacyjne uczniów i pracę szkoły jako całość, a także w jaki sposób ta praca może być kontynuowana.

Planując skuteczną lekcję, ważne jest, aby cele edukacyjne były jasne dla nauczycieli i uczniów, a wstęp, praca uczniów i podsumowanie lekcji były zrozumiałe, aby można było osiągnąć cele lekcji.
Poniżej znajduje się link do planu lekcji, który może okazać się przydatny podczas planowania lekcji.

Poniżej znajduje się link do planu lekcji, który może okazać się przydatny podczas planowania lekcji.

Jakie są ważne aspekty pracy nauczyciela?

Listę kontrolną do samooceny nauczyciela można pobrać tutaj.

Samoocena polega na tym, że student krytycznie ocenia swoją pracę w świetle standardów kompetencji obowiązujących w ramach realizowanego projektu. Samoocena może mieć miejsce w trakcie pracy nad projektem lub na zakończenie jego fazy. Może to być również związane z oceną rówieśniczą. Samoocena to coś więcej niż tylko wystawienie sobie oceny za zadanie. Polega ona na myśleniu o sobie jako o uczniu. Tego trzeba się nauczyć i jest to umiejętność, którą trzeba ćwiczyć. Ocena koleżeńska i wzajemna ocena również wymagają nauki i ćwiczenia. Aby ocena spełniała swoje zadanie, uczniowie muszą nauczyć się udzielać konstruktywnego feedbacku, w przeciwnym razie może być ona raczej przeszkodą niż bodźcem. Jednym ze sposobów budowania zaufania między uczniami jest posiadanie partnerów do nauki, dwóch lub więcej, którzy stanowią grupę, której uczeń poszukuje i z którą współpracuje podczas oceny koleżeńskiej.

Samoocena i ocena koleżeńska w odniesieniu do celów jest uważana za jeden z najważniejszych aspektów oceny mentoringu.

Ważne jest, aby omawiać z uczniem postępy i zadawać mu właściwe pytania, aby móc reagować na jego sytuację i w przyszłości udzielać mu informacji zwrotnych, które będą dla niego najbardziej przydatne w osiąganiu celów edukacyjnych. Skuteczne i wysokiej jakości informacje zwrotne przekazywane są w odpowiednim czasie, w sposób spójny i konsekwentny w trakcie procesu uczenia się. Ma charakter szczegółowy i koncentruje się na temacie oraz procesie jego rozwiązania. Jest ona przejrzysta i konstruktywna, pomaga uczniowi zrozumieć, gdzie się znajduje w danej sytuacji. cele i kryteria nauczania oraz zawiera sposoby, dzięki którym uczeń może osiągnąć sukces.

Wideo | Formative assessment overview.

Czas trwania filmu: 01:41 minut.

O filmie

Film w prosty sposób opisuje ocenę kształtującą i pokazuje, że uczniowie powinni wykonywać najwięcej pracy podczas lekcji. Temat ten może stać się dobrym przyczynkiem do dyskusji wśród nauczycieli na temat znaczenia oceniania/uczenia się kształtującego oraz tego, w jaki sposób nauczyciele mogą promować większy udział uczniów w procesie kształcenia.

Wideo | Lærdómsgryfja James Nottingham.

Czas trwania filmu: 2:09 minut.

O filmie

W filmie omówiono „basenę edukacyjną” Jamesa Nottinghama, której zrozumienie może pomóc nauczycielom zwiększyć świadomość uczniów dotyczącą nauki.

Wywiady prowadzone przez uczniów z opiekunami

Głównym celem oceniania kierowanego i nauczania kierowanego jest wykształcenie samodzielnych i odpowiedzialnych uczniów, którzy kierują się wewnętrzną motywacją, zwiększając w ten sposób między innymi prawdopodobieństwo osiągnięcia sukcesu w nauce. Wywiady prowadzone przez uczniów z opiekunami mogą być niezwykle inspirujące i uwypuklać wpływ uczniów oraz ich odpowiedzialność za własną naukę.

Organizacja wywiadów prowadzonych przez studentów

Organizacja wywiadów prowadzonych przez uczniów z opiekunami naturalnie uwzględnia rozwój i doświadczenie uczniów. Wywiady muszą być dobrze przygotowane, aby wszyscy uczniowie mieli jasność co do tego, czego się od nich oczekuje. W przypadku najmłodszych uczniów wystarczające może okazać się wprowadzenie do programu nauczania jednego lub dwóch obszarów zainteresowań, np. umiejętność czytania i pisania oraz komunikacja. Z każdym rokiem można dodawać więcej przedmiotów i/lub obszarów zainteresowań. Konieczne są dyskusje pomiędzy uczniami i nauczycielami na temat tego, co powinno charakteryzować się dobrą rozmową kwalifikacyjną, a następnie można opracować kryteria rozmów z opiekunami. Uczniowie powinni sami podpisać zaproszenie na spotkanie skierowane do opiekuna, otrzymać możliwość wybrania odpowiednich danych do przedstawienia na spotkaniu oraz przygotować prezentację, np. z partnerem do nauki. Wszystkie dane muszą być dostępne przed spotkaniem, a cele i organizacja spotkania muszą zostać sprawdzone.

Celem spotkania może być wyjaśnienie przez ucznia jego opiekunom celów, do których dąży, jego obecnego poziomu w zakresie konkretnych przedmiotów lub obszarów zainteresowań oraz tego, co musi zrobić, aby zniwelować różnice między nimi. Nauczyciel robi przerwy w wystąpieniu ucznia, interweniuje tylko wtedy, gdy jest to konieczne i odpowiada na zadawane mu pytania. Opiekunowie mają możliwość zadawania pytań dotyczących nauki dziecka, zapoznania się z przykładami postępów i omówienia kwestii. Opiekunowie mogą wskazać dziecku rozwiązania, które mogą obejmować pomoc w domu. Uczeń może też spacerować ze swoimi opiekunami po klasie lub szkole, aby pokazać im więcej zadań.

Po zakończeniu prezentacji przez ucznia kontrolę przejmuje nauczyciel. W miarę dojrzewania uczniów i zdobywania przez nich doświadczenia, dodawane są kolejne przedmioty i obszary zainteresowań, ale rolą nauczyciela jest przede wszystkim przygotowanie uczniów do celowej rozmowy i obecność na spotkaniu.

W trakcie realizacji – Tekst pojawi się tutaj

Ciocia Kristin Christiansen. (2021). Nauka kierowana. Dlaczego, jak, co? Reykjavík. Nanna Kristín Christiansen Wiliam, D. og Leahy, S. (2015). Embedding Formative Assessment. West Palm Beach: Learning Sciences International.

5 Practical Techniques for Embedding Formative Assessment

Wideo | Developing a Growth Mindset

Carol Dweck

Czas trwania filmu: 09:37 minut.

O filmie

Carol Dweck odpowiada na pytanie, czy w rozmowach z dziećmi powinniśmy używać słowa „zdolny” czy „mądry”. Opowiada również o swojej pracy nad budowaniem nastawienia i mocy słowa „jeszcze” w pomaganiu uczniom w osiąganiu sukcesów zarówno w klasie, jak i poza nią.

Film przeznaczony dla studentów | Vaxandi hugarfar

Czas trwania filmu: 02:35 minut.

O filmie

Film o nastawieniu uczniów i wartości niepoddawania się.

Film/kreskówka jest w języku angielskim, ale możesz wybrać opcję otrzymywania napisów w języku islandzkim:

1 włącz napisy na dole filmu.

2. Wybierz rower na dole filmu. Wybierz napisy – wybierz automatyczne tłumaczenie, wybierz język islandzki.

Film przeznaczony dla studentów | Sannleikurinn um heilann, nám og vaxandi hugarfar

Kreskówka w języku angielskim, ale można wybrać opcję napisów islandzkich [ABÓ1].

Czas trwania filmu: 03:12 minut.

O filmie

Postać z kreskówki pokazuje widzom, co dzieje się w mózgu podczas uczenia się.

Film/kreskówka jest w języku angielskim, ale możesz wybrać opcję otrzymywania napisów w języku islandzkim:

1 włącz napisy na dole filmu.

2. Wybierz rower na dole filmu. Wybierz napisy – wybierz automatyczne tłumaczenie, wybierz język islandzki.

Wideo | Námsfélagar – Upplifun kennarans

Czas trwania filmu: 01:22 minuty.

O filmie

Nauczyciel szkoły średniej opisuje, w jaki sposób wykorzystuje partnerów do nauki, aby pomóc uczniom w dyskusji na temat ich pomysłów.

Wideo | Púslaðferðin – The Jigsaw Method

Czas trwania filmu: 06:23 minut.

O filmie

Opisano metodę łamigłówki, ale metoda ta ma na celu zachęcenie do większego uczestnictwa w projektach zespołowych i zapewnienie lepszego procesu uczenia się.

Jeszcze więcej informacji na temat metody układania puzzli można znaleźć tutaj.

Ważnym aspektem nauczania jest umiejętność zadawania pytań. Poniżej znajdują się pytania, które Will Ord, ekspert w dziedzinie filozofii studenckiej, zaleca wykorzystywać w procesie uczenia się i nauczania.

Wyjaśnienie (powierzchnia)

• Czy możesz to wyjaśnić?
• Co masz na myśli mówiąc…?
• Czy możesz podać mi przykład…?
• Jak to jest przydatne?
• Czy ktoś ma pytania odnośnie tego pomysłu?

Powody i dowody

• Dlaczego tak myślisz?
• Skąd to wiemy?
• Jakie są Twoje argumenty?
• Czy masz dowody na …?
• Czy możesz uzasadnić tę opinię?

Konsekwencje

• Jakie byłyby tego konsekwencje?
• Jak można sprawdzić czy to prawda?
• W jaki sposób możemy kontynuować pracę nad tym?
• Czy ta opinia jest zgodna z tym, co powiedziano powyżej?

Zobacz inne perspektywy

• Czy możesz to ująć inaczej?
• Czy jest inna opinia?
• A co jeśli ktoś powie…?
• Jaka jest różnica pomiędzy tą opinią a …?
• Co powiedziałaby osoba, która ma inne zdanie niż ty?

Metoda bez podnoszenia rąk jest powszechnie stosowana w nauczaniu kierowanym w celu zachęcenia wszystkich uczniów do zastanowienia się nad konkretnym problemem lub pytaniem. Wszyscy nauczyciele wiedzą, że najczęściej to ci sami uczniowie podnoszą ręce, aby odpowiedzieć na ich pytania. Inni uczniowie w klasie również o tym wiedzą i nie biorą pytań personalnie; znajdą się inni, którzy i tak na nie odpowiedzą.

Celem metody „bez rąk do góry” jest skłonienie wszystkich uczniów do zastanowienia się nad poruszonym pytaniem lub tematem. Uczniowie otrzymają np. 30-60 sek. myśleć o lub np. 2 minuty na omówienie problemu z partnerem w nauce i znalezienie rozwiązania. Po zakończeniu dyskusji i refleksji losowane jest imię i nazwisko ucznia, a następnie wylosowana osoba proszona jest o podzielenie się swoją odpowiedzią. Jeśli osoba poproszona o udzielenie odpowiedzi nie zna jej lub nie czuje się na siłach, aby udzielić odpowiedzi, może poprosić o rozmowę z przyjacielem (omówić pytanie z osobą siedzącą obok) lub zapytać o to całą grupę uczniów (wtedy nauczyciel losuje nowe imię). Po otrzymaniu prawidłowej odpowiedzi sprawdza się, czy uczeń, którego pierwotnie zapytano, zgadza się z tą odpowiedzią.

W niektórych szkołach, w których obowiązuje metoda bez podnoszenia rąk, przyjęło się, że imię każdego ucznia pisze się na drewnianej tabliczce. Nauczyciel może na przykład: zostawić piki w słoiku i wyciągnąć jednego pika, gdy trzeba wybrać ucznia. Można też napisać imiona na kartkach, skorzystać w tym celu z programu, a nawet stworzyć tarczę ze wskaźnikiem, którą można obracać. Po wylosowaniu imienia jest ono ponownie umieszczane w kolekcji, aby każdy mógł zastanowić się nad kolejnymi pytaniami.

Istnieje długa tradycja współpracy mieszkańców i pomagania sobie nawzajem przy indywidualnych projektach. Tym, co różni się od tradycyjnego pojmowania współpracy rówieśniczej i tego, co Clarke i inni nazywają „partnerami do rozmów” lub „partnerami do nauki”, jest nacisk na jasno zdefiniowany dialog.

Rolą partnerów w badaniu jest wspólne omówienie badania i jego zaplanowanie. W ten sposób wspólnie podnoszą jakość swojego uczenia się (Clarke, 2012).

Partnerzy do nauki są wybierani losowo, zazwyczaj na tydzień, jednak okres ten może być różny i często jest dłuższy w przypadku starszych studentów. Partnerzy do nauki siedzą razem na tych samych miejscach i wspólnie dyskutują zgodnie z instrukcjami nauczyciela. Rozmowy między partnerami są celowe, a czas, jaki uczniowie mają na przemyślenie i omówienie tematu lub pytania nauczyciela, jest jasno określony. W ten sposób nie będzie miejsca na odchodzenie od tematu. Jednocześnie czas musi być wystarczająco długi, aby wszyscy uczniowie mieli czas na zastanowienie się i omówienie danego tematu lub pytania. Nie można powiedzieć, jaki czas trwania jest najbardziej odpowiedni. Clarke (2012) zakłada, że ​​uczniowie potrzebują około 30 sekund na przemyślenie pytania, minuty na porównanie i dwóch minut na analizę i znalezienie błędów w zadaniach, np. w matematyce. Mówiąc wprost, tematy różnią się stopniem skomplikowania i dlatego wymagają różnej ilości czasu. Nauczyciel jest osobą, która najlepiej potrafi określić ramy czasowe, w których uczniowie muszą zastanowić się nad tematami i pytaniami oraz je omówić, ale wyczucie tego umacnia się wraz z doświadczeniem.

Naukowcy (Clarke, 2018; Hattie, 2009; Wiliam i Leahy, 2015) twierdzą, że najlepsze rezultaty osiąga się, gdy uczniowie mają możliwość pracy z różnorodną grupą uczniów, zarówno tych, którzy są bardziej biegli w danym przedmiocie, jak i tych, którzy mają mniejsze umiejętności. Studentom o ograniczonej znajomości języka islandzkiego zaleca się, aby uczyli się z dwoma partnerami jednocześnie. Pożądane jest, aby organizacja zadbała o to, aby wszyscy uczniowie otrzymali partnerów do nauki spośród całej grupy uczniowskiej/klasy w ciągu roku szkolnego. Takie rozwiązanie ma pozytywny wpływ społeczny, a jego wpływ na naukę jest jeszcze większy. Współpraca tego typu może mieć pozytywny wpływ na poczucie własnej wartości uczniów. To samo dotyczy sytuacji, gdy uczniowie w różnym wieku są łączeni w pary. Studenci generalnie uważają losowy wybór partnerów do nauki za sprawiedliwy, nawet jeśli na początku czasami można usłyszeć negatywne głosy. Nauczyciele byli zaskoczeni tym, jak dobrze radzą sobie niektóre pary, wbrew ich niedoświadczonej opinii. Nieśmiali uczniowie wychodzą ze swojej skorupy i wyrażają siebie, a gadatliwi uczą się panować nad sobą i słuchać. Uczniowie uczą się okazywać cierpliwość oraz wzmacniają swoje umiejętności komunikacyjne i społeczne (Clarke, 2018). Jak we wszystkim, co wiąże się z uczeniem się i nauczaniem, potrzebna jest pewna elastyczność, np. W niektórych przypadkach dla niektórych studentów może być bardziej stosowne spędzanie mniej niż tygodnia z każdym partnerem naukowym.

Uczniowie muszą zostać przeszkoleni, aby mogli być partnerami do nauki

Bycie dobrym partnerem do nauki to umiejętność, której trzeba się nauczyć i którą trzeba ćwiczyć, zanim zacznie się oczekiwać sukcesu. Jednym z pomysłów jest poproszenie nauczyciela o znalezienie partnera i pokazanie uczniom dwóch różnych wersji rozmów dwóch osób, A i B. Rozmowa może dotyczyć np. historii, którą uczniowie znają. Poprzednia wersja rozmowy ujawniła pewne słabości; A mówi zbyt cicho i spuszcza wzrok, B nie interesuje się zbytnio tym, co mówi A i przerywa mu itd. Należy uważać, aby scena nie była tak przesadzona, żeby nie była traktowana poważnie. Po zakończeniu sceny nauczyciel prosi uczniów o opinię. Jak wypadli w rozmowie i dlaczego? Co mogli zrobić lepiej? Co jest ważne, gdy dwie osoby ze sobą rozmawiają i na co należy zwrócić uwagę? Sugestie są omawiane i na koniec najważniejsze sugestie są zapisywane na tablicy. Sugestie mogą obejmować: Na przykład, powinni patrzeć na siebie nawzajem, mówić wyraźnie, lepiej słuchać tego, co mówi ich partner, i okazywać tym zainteresowanie, np. kiwając głową lub zadając pytania, nie wolno przerywać osobie mówiącej, należy również zadbać o to, aby obie strony miały tyle samo czasu na wypowiedzenie się.

Nauczyciel i partner powtarzają zadanie zgodnie z sugestiami na tablicy, a uczniowie śledzą ich postępy. Po zakończeniu sceny nauczyciel ponownie pyta uczniów, co sądzili o przedstawieniu i czy można jeszcze coś poprawić. Ostateczne wyniki studentów są rejestrowane i ustala się, że inni studenci wezmą je pod uwagę. Tworzy to standardy dla partnerów w nauce.

Kryteria dla partnerów badawczych

Aby zapewnić dobre wyniki, partnerzy w badaniu przestrzegają kryteriów. Okazuje się, że nie ma jednego, właściwego kryterium doboru partnerów do nauki, ponieważ grupy są różne, np. w wieku. Najlepiej jest, gdy grupa zgadza się co do tego, co powinno być obecne w dobrej grupie studyjnej i wyraża to na swój własny sposób. Oto przykłady dwóch kryteriów wyboru partnerów do nauki z książki Clarke’a (2018, s. 60–63):

Dobrzy towarzysze nauki:

• Siedź prosto.
• Pochyl się do przodu i słuchaj.
• Zadaj pytanie na ten temat.
• Ukłon.
• Skup swoją uwagę na osobie mówiącej.

Dobrzy towarzysze nauki:

• Zwróćcie się do siebie.
• Porozmawiajmy o projekcie.
• Pomóż nam wyjaśnić.
• Rozmawiajcie na zmianę.
• Podziel się pomysłami.
• Słuchajmy się nawzajem.
• Spójrzcie na siebie.

Jeśli uczniowie nie potrafią czytać i pisać, kryteria dotyczące dobrych partnerów do nauki należy przedstawić graficznie. Kryteria te należy regularnie przeglądać.

Następnym krokiem jest ćwiczenie przez partnerów w nauce zgodnie ze standardami, np. przez:

• Wybranym tematem jest film, który uczniowie wspólnie obejrzeli, lub artykuł informacyjny, który wszyscy przeczytali. Można również wybierać tematy z programu nauczania.
• Zadawane jest otwarte pytanie lub stwierdzenie, na które koledzy ze studiów dyskutują i na które udzielają odpowiedzi, np. Jak ta historia mogła się inaczej zakończyć? Ważne jest, aby dobrze zaplanować czas, np. dwie minuty.

Dobrze jest mieć widoczny zegar lub budzik. Aby pomóc uczniom ocenić swój sukces i wyciągnąć wnioski z ćwiczeń, należy zapewnić im możliwość omówienia tego doświadczenia.

Gdy uczniowie są sparowani z partnerami do nauki, należy ich w jakiś sposób rozdzielić, np. jak A i B. Dzięki temu łatwiej jest wydawać grupie instrukcje, np. gdy partnerzy w nauce na zmianę udzielają sobie nawzajem informacji zwrotnych. Po zakończeniu okresu nauki ze współuczestnikiem, studenci mogą wykorzystać arkusze ewaluacyjne do oceny własnej pracy oraz pracy ze współuczestnikiem. Celem oceny jest zawsze nauka i lepsze zrozumienie umiejętności. Nie jest niczym niezwykłym, że koledzy ze studiów również wypełniają kartki z podziękowaniami i wręczają je swoim kolegom. Kartka z podziękowaniami może zawierać tekst dziękujący uczniowi za współpracę, opisujący to, co poszło dobrze, a także sugestię, w jaki sposób partner do nauki może stać się jeszcze lepszym partnerem.

Kiedy pracują partnerzy naukowi i dlaczego?

Na lekcjach, na których stosowana jest metoda nauczania kierowanego, duże wrażenie robią inni studenci. Zazwyczaj kilkakrotnie w trakcie każdej lekcji uczniowie proszeni są o zwrócenie się do partnera w nauce. Często zdarza się, że nauczyciel interpretuje polecenia również za pomocą gestów. Gdy tylko uczniowie zostaną poproszeni o odwrócenie się do partnera, nauczyciel kładzie ręce przed klatką piersiową i łączy opuszki palców obu rąk. Z czasem polecenia nauczyciela mogą przybrać formę bezsłownych gestów. Studenci są zawsze z wyprzedzeniem informowani, ile czasu mają na omówienie danego tematu. Po upływie czasu imię jest zazwyczaj wybierane losowo i uczeń, którego ono dotyczy, proszony jest o udzielenie odpowiedzi lub opowiedzenie historii. Czasami proszono go, aby podzielił się swoimi przemyśleniami lub sugestiami na temat tego, co zasugerował jego partner. Dlatego zachęca się uczniów do uważnego słuchania partnera w nauce.

Ogólna zasada jest taka, że ​​koledzy z klasy dyskutują na początku, w trakcie i na końcu zajęć, ale istnieją liczne wyjątki od tej reguły. Dyskusje studentów przed rozpoczęciem pracy nad projektem powinny między innymi gwarantować, że nikt nie będzie musiał podnosić ręki, aby zapytać, co ma zrobić.

Poniżej znajdują się przykłady rozmów między kolegami z klasy:

1. Na początku lekcji uczniowie dyskutują i odpowiadają na pytania, których celem jest przegląd i wymiana pomysłów, wiedzy i doświadczeń na dany temat z grupą uczniowską.
2. Grupy rówieśnicze dyskutują i odpowiadają na pytania nauczycieli, które pozwalają lepiej zrozumieć sytuację uczniów i pomagają określić kolejne kroki.
3. Koledzy studenci przyglądają się wzorcom do naśladowania. Uczestniczą w definiowaniu cech dobrze wykonanego projektu i ustalaniu kryteriów sukcesu dla celów lekcji.
4. Koledzy studenci dyskutują wspólnie, aby zebrać koncepcje, pomysły lub metody związane z tematem, które następnie są zapisywane na tablicy lub ścianie edukacyjnej. Wszyscy uczniowie mogą z nich korzystać w swoich projektach.
5. Koledzy i koleżanki oceniają projekty, nad którymi pracują indywidualnie, w oparciu o cele edukacyjne i kryteria wykonania, i w ten sposób pomagają sobie nawzajem w osiągnięciu lepszych wyników.
6. Koledzy studenci dyskutują na temat tego, czego nauczyli się dzięki projektowi. W ten sposób zarówno oni, jak i nauczyciel, otrzymują informację zwrotną na temat tego, czy cele lekcji zostały osiągnięte.

Jak widać, role grup studyjnych są ściśle określone i ograniczają się głównie do dyskusji na określony temat w określonych ramach czasowych. Współpraca między dwoma lub większą liczbą studentów oraz różnego rodzaju praca grupowa są również bardzo powszechne w nauczaniu kierowanym, jednak w takich przypadkach używa się innych terminów niż partnerzy w nauce, a cele i sposób realizacji są na ogół inne.

Wpływ partnerów badawczych

Clarke (2012 i 2018) zidentyfikował liczne korzyści płynące ze współpracy z partnerami w nauce, zarówno intelektualne, jak i społeczne, które nauczyciele zauważyli u swoich uczniów do 18. roku życia. Praca z partnerami w nauce stwarza uczniom cenne okazje do refleksji nad swoją nauką, wyrażania swoich myśli i poznawania pomysłów i doświadczeń innych. Przykładowo, uczniom zazwyczaj łatwiej jest napisać tekst po rozmowie na dany temat z kolegą z klasy, a poza tym zajmuje im to znacznie mniej czasu. Łatwiej będzie ci też zmierzyć się z matematyką, jeśli omówiłeś projekt z kolegami z klasy i poznałeś inne punkty widzenia. Grupy rówieśnicze mogą mieć pozytywny wpływ na uczniów w każdym wieku, chociaż oczekiwania i wyobrażenia ulegają zmianie.

Korzyści ze współpracy z partnerami naukowymi w zakresie rozwoju poznawczego.

• Uczniowie odczuwają mniejszy stres, gdy nie muszą sami odpowiadać na pytania nauczyciela.
• Uczniowie zarówno uczą się, jak i nauczają.
• Zaangażowanie studentów będzie większe, a mniej studentów będzie nieaktywnych.
• Umiejętności niektórych uczniów stają się bardziej widoczne.
• Nauczyciele mniej mówią i mają więcej czasu na słuchanie uczniów i komunikowanie się z nimi.
• Odsetek zajęć wymagających mówienia wzrasta w miarę eliminacji zadań pisemnych.
• Uczniowie, którzy słabo znają język islandzki, mają możliwość nauki poprzez słuchanie.
• Języki się rozwijają, a słownictwo wzrasta.
• Myślenie studentów o nauce staje się bardziej ukierunkowane, co wpływa na poprawę jakości ich kształcenia.
• Wzmacnia się wiara uczniów we własne możliwości, zwłaszcza tych, którzy mają problemy z nauką.
• Wywieraj pozytywny wpływ tam, gdzie uczniowie w różnym wieku uczą się razem.
• Uczniowie dowiadują się, że na to samo pytanie może być więcej niż jedna odpowiedź.
• Rozwijają się umiejętności współpracy.
• Studenci, którym trudno osiągnąć sukcesy w nauce, mogą wykazać się dużymi zdolnościami, jeśli tylko otrzymają możliwość ustnego wyrażenia swoich myśli.
• Nauczycielom łatwiej jest analizować i oceniać, na jakim etapie nauki znajdują się uczniowie.
• Uczniowie stają się bardziej odpowiedzialni.

Korzyści związane z rozwojem społecznym:

• Zmniejsza różnice w osiągnięciach naukowych między płciami.
• Uczniowie lepiej się dogadują ze sobą.
• Kiedy studenci zdają sobie sprawę, że losowy wybór partnerów do nauki jest uzasadniony, często wyczekują chwili, gdy znajdą nowego partnera do nauki.
• Zmniejsza liczbę negatywnych interakcji.
• Mogą się nawiązać nowe przyjaźnie.
• Uczniowie mający problemy z nauką zyskują większą inteligencję emocjonalną, gdy uczą się dyskutować na różne tematy.
• Uczniowie, którzy doświadczyli izolacji społecznej, nawiązują lepsze więzi z grupą.

(Clarke, 2012).

(Byggt á: Nanna Kristín Christiansen, 2021).

Źródła:

Clarke, S. (2012). Active Learning Through Formative Assessment. 6. wydanie. Londyn: Hodder Education.

Clarke, S. (2018). Outstanding Formative Assessment: Culture and Practice. 10. wydanie. Londyn: Hodder Education.

Hattie, J. (2009). Visible Learning. A Synthesis of Over 800 Meta-Analyses Relating to Achievement. Oxford: Routledge.

Ciocia Kristin Christiansen. (2021). Nauka kierowana. Dlaczego, jak, co? Reykjavík. Ciocia Kristin Christiansen.

Wiliam, D. og Leahy, S. (2015). Embedding Formative Assessment. West Palm Beach: Learning Sciences International.

Dweck, C. S. (2006). Mindset The New Psychology of Success. New York: Random House.

Hattie, J. (2009). Visible Learning. A Synthesis of Over 800 Meta-Analyses Relating to Achievement. Oxford: Routledge.

Ciocia Kristin Christiansen. (2021). Nauka kierowana. Dlaczego, jak, co? Reykjavík. Nanna Kristín Christiansen

Nauczyciele i inni pracownicy, o ile ma to zastosowanie, odpowiadają na listę ocen. Po przeanalizowaniu wyników naturalnym jest wskazanie mocnych stron szkoły i głównych możliwości poprawy. Wyniki mogą posłużyć jako podstawa do stworzenia planu rozwoju i przeanalizowania sposobów utrzymania i lepszego wykorzystania tego, co idzie dobrze, przy jednoczesnym znalezieniu sposobów na udoskonalenie tego, co wymaga udoskonalenia.

Poniżej znajduje się link do listy kontrolnej służącej do analizy kultury uczenia się.

Formularz ten można uwzględnić podczas przygotowywania i realizacji planu rozwoju kształcenia doradczego.

Plan rozwoju – Oto link do formularza, który należy wypełnić.