Artykuł 2 Ustawy o obowiązkowym nauczaniu w szkołach podkreśla podstawową rolę szkół obowiązkowych w promowaniu wszechstronnego rozwoju wszystkich uczniów. Obejmuje to wymóg, aby nauka opierała się na indywidualnych potrzebach ucznia i odbywała się w stymulującym środowisku nauczania, w którym uczeń czuje się bezpiecznie i może wykorzystywać swoje umiejętności.

Edukacja w szkole podstawowej bierze pod uwagę rozwój każdej jednostki, jej osobowość, talenty, umiejętności i zainteresowania. Zagadnienia te powinny stanowić podstawę wszelkiego planowania pracy szkolnej i nauczania. Wymaga to od nauczyciela wysiłku, aby poznać każdego ucznia, którego uczy, ocenić jego postępy w nauce oraz włączyć ucznia i jego rodziców w dyskusje na temat celów, które należy osiągnąć w danym momencie. Należy położyć nacisk na monitorowanie przez rodziców postępów dzieci w nauce.

W szkole podstawowej wszyscy uczniowie mają prawo do nauki we własnym tempie. Szanse powinny być równe, bez względu na zdolności i okoliczności każdej osoby. Dokładamy wszelkich starań, aby zapewnić, że możliwości kształcenia nie będą uzależnione od pochodzenia studenta – Islandczyka lub obcokrajowca. Nie ma znaczenia, czy uczeń jest chłopcem czy dziewczynką, gdzie mieszka, do jakiej klasy należy, jaką religię wyznaje, jaką ma orientację seksualną, jaki jest stan zdrowia, czy ma niepełnosprawność ani w jakiej znajduje się sytuacji.

Na poziomie szkoły podstawowej wszyscy uczniowie mają prawo do kontynuowania obowiązkowej edukacji w ogólnodostępnych szkołach podstawowych, do których mają prawo uczęszczać wszystkie dzieci. Szkołą integracyjną nazywa się szkołę podstawową działającą w społeczności ucznia lub w lokalnym środowisku, w której zaspokajane są potrzeby edukacyjne i społeczne każdej jednostki, a naczelnymi zasadami są wartości humanistyczne, demokracja i sprawiedliwość społeczna. W szkole integracyjnej zakłada się, że każdy ma równe lub równoważne szanse na naukę i że proces uczenia się jest dostosowany do indywidualnych potrzeb każdej osoby. W szkole integracyjnej panuje pewna postawa, która charakteryzuje się poszanowaniem prawa wszystkich uczniów do aktywnego uczestnictwa we wspólnocie edukacyjnej ich macierzystej szkoły, niezależnie od ich zdolności i statusu. Ta podstawowa ideologia obowiązująca w szkolnictwie w tym kraju zakłada powszechne uczestnictwo, dostęp i uczestnictwo wszystkich uczniów w nauce. Edukacja włączająca to ciągły proces mający na celu zapewnienie wysokiej jakości edukacji dla wszystkich. Okazuje się szacunek różnorodności oraz różnym potrzebom, zdolnościom i cechom uczniów. Należy położyć nacisk na eliminowanie wszelkich form dyskryminacji i segregacji w szkołach.

Uczniowie szkół podstawowych są zróżnicowani i mają różne potrzeby. Gminy zapewniają, że dzieci w wieku szkolnym, które mają stałe miejsce zamieszkania na terenie gminy lub zostały umieszczone u rodziców zastępczych mających stałe miejsce zamieszkania na terenie gminy, otrzymają specjalne wsparcie w zajęciach szkolnych, zgodnie z ocenionymi szczególnymi potrzebami. Za uczniów ze specjalnymi potrzebami uważa się tych, którzy mają trudności w nauce ze względu na specyficzne trudności w uczeniu się, trudności emocjonalne lub społeczne i/lub niepełnosprawność, uczniów z trudnościami w uczeniu się, uczniów przewlekle chorych, uczniów z zaburzeniami rozwojowymi, zaburzeniami psychicznymi i innych uczniów ze specjalnymi potrzebami związanymi ze zdrowiem. Uczniowie urodzeni przedwcześnie i uczniowie o szczególnych zdolnościach w określonych dziedzinach mają prawo do otrzymywania możliwości nauki dostosowanych do ich potrzeb. Należy dać im możliwość rozwijania swoich umiejętności i optymalnego wykorzystania czasu poprzez podejmowanie coraz bardziej złożonych celów i zdobywanie wiedzy na własnych, zrozumiałych dla nich zasadach.

Jeżeli rodzice i eksperci szkolni ocenią sytuację ucznia i stwierdzą, że nauka w szkole specjalnej leży w jego najlepszym interesie, rodzice mogą wnioskować o tymczasowe lub stałe umieszczenie dziecka w szkole specjalnej. W tym przypadku najważniejsze jest dobro dziecka.

Szkoła powinna być dla dzieci przystanią, w której czują się bezpiecznie, mają możliwość rozwijania i wykorzystywania swoich talentów oraz cieszenia się dzieciństwem. Dzieciństwo i okres dojrzewania są ważnymi okresami w życiu każdego człowieka. Każdy dzień w szkole i każda lekcja niesie ze sobą możliwości rozwoju, które należy w pełni wykorzystać. Ważne jest podtrzymywanie naturalnej ciekawości dziecka, jest to jeden z najważniejszych warunków wstępnych wszelkiej nauki. Zabawa jest dla małych dzieci sposobem na poznawanie świata i zdobywanie doświadczeń. Bardzo ważne jest, aby zabawa jako metoda nauczania była traktowana priorytetowo w szkole podstawowej i aby nacisk nie ograniczał się jedynie do najmłodszych uczniów. Prawo to oznacza również, że dzieciństwo i okres dojrzewania mają cel sam w sobie i nie służą jedynie przygotowaniu do dalszej nauki i pracy. Uczniowie mają prawo wyrażać swoje poglądy dotyczące środowiska nauczania, organizacji nauki, organizacji pracy szkoły i innych decyzji, które ich dotyczą. Ich poglądy powinny zostać wzięte pod uwagę w możliwie najszerszym zakresie. Uczniowie powinni mieć możliwość wyrażania swoich poglądów we wszystkich ogólnych zajęciach szkolnych, np.: poprzez regularne dyskusje w klasie, pod nadzorem nauczyciela nadzorującego, gdy zaistnieje taka potrzeba. Uczniowie powinni mieć również możliwość wyrażania swoich poglądów za pośrednictwem swoich przedstawicieli w zarządzie związku uczniowskiego i radzie szkoły.

Główną rolą nauczyciela jest nauczanie i praca pedagogiczna ze studentami, pobudzanie i podtrzymywanie ich zainteresowania nauką, zapewnianie im wskazówek na możliwie najbardziej zróżnicowanych poziomach oraz promowanie dobrego morale i spokoju wśród uczniów. Rolę tę można również określić mianem roli kierowniczej; być liderem w nauce ucznia. Wiąże się to z położeniem nacisku na stworzenie uczniom sprzyjającego i zróżnicowanego środowiska edukacyjnego. Wysokiej jakości nauczanie, dostosowane do potrzeb i sytuacji poszczególnych uczniów w szkole integracyjnej, zwiększa prawdopodobieństwo sukcesu. Ważne jest, aby nauczyciele w jak największym stopniu współpracowali ze sobą w zakresie kształcenia uczniów i aby nauczanie i wychowanie nie były rozdzielone od początku do końca szkoły podstawowej.

Każdy uczeń musi mieć nauczyciela sprawującego nadzór. Nauczyciel nadzorujący bierze na siebie większą odpowiedzialność niż inni pracownicy za naukę, rozwój, dobre samopoczucie i kondycję swoich uczniów. Nauczyciel sprawujący nadzór dokłada wszelkich starań, aby jak najlepiej poznać swoich uczniów, ich rodziców i ich sytuację. Współpracuje ściśle z nauczycielami uczniów pozostających pod jego opieką, zbiera informacje i przekazuje je w szkole oraz rodzicom, aby umożliwić im uczestnictwo w decyzjach dotyczących ich dziecka i pracy szkoły. Nauczyciel nadzorujący odgrywa kluczową rolę w udanej współpracy między domami i szkołami oraz jest głównym łącznikiem między szkołami i domami.

Aby móc aktywnie uczestniczyć w demokratycznym społeczeństwie, uczniowie muszą przyswoić sobie różne aspekty życia codziennego, w tym: umiejętności komunikacyjne, szacunek, tolerancja i zrozumienie struktury demokratycznego społeczeństwa. Uczniowie muszą nauczyć się harmonijnej współpracy między sobą i z personelem szkoły, ponoszenia odpowiedzialności za własne postępowanie i zachowanie oraz przestrzegania zasad szkolnych. Należy położyć nacisk na dyscyplinę akademicką i samodyscyplinę studentów. Aby to osiągnąć, pracownicy szkoły muszą wszelkimi sposobami promować dobrą etykę pracy i wzajemny szacunek wśród wszystkich w szkole, we współpracy z uczniami, rodzicami i personelem. Należy wzmacniać umiejętności społeczne uczniów poprzez stwarzanie im możliwości aktywnego uczestnictwa w zajęciach szkolnych. Pozytywna atmosfera w szkole ma z natury charakter zapobiegawczy i może ograniczyć negatywne interakcje, takie jak: znęcanie się i inne formy przemocy. Jednym z podstawowych praw uczniów jest prawo do spokoju ducha w szkole, aby mogli osiągać jak najlepsze wyniki w nauce i w pełni korzystać z nauczania. Dlatego należy położyć nacisk na stworzenie pozytywnej atmosfery w każdej szkole oraz dobrego ducha pracy w poszczególnych klasach i grupach studyjnych.

Dobre samopoczucie dzieci i pomyślne postępy w nauce zależą w szczególności od tego, czy rodzice wspierają edukację swoich dzieci i dbają o ich zainteresowania pod każdym względem, współpracują ze szkołą, dostarczają jej istotnych informacji oraz uczestniczą w edukacji swoich dzieci i pracy rodzicielskiej od początku do końca szkoły podstawowej. Wymiana informacji między domami i szkołami oraz konsultacje między nauczycielami i rodzicami w zakresie uczenia się i nauczania stanowią istotny warunek skutecznej pracy szkoły. Szkoły odpowiadają za zapewnienie, że taka współpraca będzie nawiązana i utrzymana przez cały okres nauki dziecka. Aktywne uczestnictwo i zaangażowanie rodziców w naukę i pracę swoich dzieci jest warunkiem koniecznym, aby rodzice mogli udźwignąć ciążącą na nich odpowiedzialność za pomyślne wychowanie i edukację swoich dzieci.

Szkoła podstawowa powinna systematycznie działać na rzecz profilaktyki i promocji zdrowia, zwracając uwagę na dobrostan psychiczny, fizyczny i społeczny uczniów. Należy położyć nacisk na profilaktykę ogólną, taką jak: zapobieganie uzależnieniom od tytoniu, alkoholu, narkotyków i innych form uzależnień, np. Uzależnienie od Internetu i gier. Ważne jest, aby wszystkie szkoły podstawowe opracowały plan działań zapobiegawczych, który zostanie opublikowany w programie nauczania. Plan zapobiegawczy powinien zawierać między innymi: plan szkoły dotyczący zapobiegania narkomanii, alkoholizmowi i tytońowi, plan przeciwdziałania znęcaniu się i innym formom przemocy, plan bezpieczeństwa i zapobiegania wypadkom oraz politykę zarządzania dyscypliną. Powinno ono również określać, w jaki sposób społeczność szkolna zamierza reagować na pojawiające się problemy. Plan działań zapobiegawczych szkoły musi zostać przedstawiony wszystkim członkom społeczności szkolnej, personelowi szkoły, rodzicom i uczniom, a także opublikowany w programie nauczania szkoły.

Ważne jest, aby szkoły budowały aktywne relacje ze swoją lokalną społecznością, promując w ten sposób pozytywną komunikację i współpracę z osobami prywatnymi, organizacjami non-profit, firmami i instytucjami. Jest to istotne dla zwiększenia różnorodności w nauczaniu, np. w przedmiotach fakultatywnych na poziomie szkoły średniej pierwszego stopnia oraz powiązanie nauki uczniów z rzeczywistością lokalnego środowiska, aby stała się ona bardziej znacząca. Powiązanie to dotyczy na przykład środowiska, kultury, sztuki, sportu, działalności społecznej i rekreacyjnej oraz biznesu. Szkoła stanowi często serce społeczności, w której spotykają się pokolenia. Można ją porównać do centrum miasta, dlatego ważne jest, aby szkoły wykorzystywały oferowane im możliwości łączenia różnych pokoleń w społeczeństwie. Dlatego też ważne jest, aby między społecznością a szkołą istniały aktywne i dobre relacje, w których panuje wzajemny szacunek dla potrzeb i obowiązków wszystkich stron. Program nauczania powinien wyjaśniać, w jaki sposób zorganizowane są relacje szkoły ze społecznością lokalną.

Miejskie usługi eksperckie dla szkół obowiązkowych koncentrują się na wzmacnianiu pozycji szkół obowiązkowych jako profesjonalnych instytucji, które mogą rozwiązywać większość problemów pojawiających się w funkcjonowaniu szkół, a także zapewniają personelowi szkolnemu wskazówki i odpowiednią pomoc w ich pracy.

Usługi specjalistyczne zapewniają wsparcie w działalności szkół i ich personelu, mając na uwadze dobro uczniów jako zasadę przewodnią, a także udzielają wsparcia uczniom szkół podstawowych i ich rodzicom. Celem specjalistycznych usług władz lokalnych jest zapewnienie, aby wiedza pedagogiczna, psychologiczna, rozwojowa i socjologiczna była wykorzystywana w pracy szkolnej w jak najskuteczniejszy sposób. Wdrażając usługi specjalistyczne, gminy powinny położyć nacisk na działania zapobiegawcze, aby systematycznie promować ogólne dobro uczniów i zapobiegać problemom. Wczesna ocena sytuacji uczniów i późniejsze doradztwo są istotne, aby jak najszybciej reagować na problemy akademickie, społeczne i psychologiczne oraz organizować nauczanie i wsparcie ze strony personelu szkoły, tak aby było ono odpowiednie dla każdego ucznia w szkole integracyjnej. Usługi specjalistyczne powinny być świadczone w oparciu o całościowy obraz sytuacji i zainteresowań studentów, niezależnie od zawodu specjalisty i podmiotu świadczącego usługę. Dlatego dobro ucznia powinno być zawsze naczelną zasadą.

Specjalistyczna usługa będzie wspierać działalność i praktykę szkół, ich personelu i rodziców na wiele sposobów, poprzez doradztwo i edukację. Odpowiednie usługi tłumaczeniowe są konieczne, aby zapewnić rodzicom i uczniom przydatne informacje i porady, dlatego ważne jest, aby dostęp do takich usług był łatwy.

Ustawa o przedszkolach, szkołach podstawowych i średnich kładzie nacisk na ciągłość kształcenia uczniów. Ważne jest zatem, aby wdrażając usługi specjalistyczne, kłaść nacisk na dobrą ciągłość i całościowe spojrzenie, co przekłada się na ukierunkowane rozpowszechnianie informacji o sytuacji uczniów w miarę ich przechodzenia między poziomami szkoły. Istotne jest, aby nie doszło do przerwy w edukacji podczas transferu oraz aby zostały uwzględnione przepisy prawa dotyczące wymiany informacji między poziomami szkoły.

Poradnictwo edukacyjno-zawodowe jest ustawowo określoną częścią specjalistycznych usług świadczonych przez szkoły. Doradztwo edukacyjno-zawodowe w szkołach podstawowych obejmuje pracę z uczniami, rodzicami, nauczycielami, administratorami szkół i innymi pracownikami szkoły w zakresie różnych działań socjalnych związanych z nauką, dobrostanem i planami na przyszłość uczniów. Doradztwo edukacyjno-zawodowe polega na pomaganiu uczniom w znalezieniu sposobu na rozwinięcie swoich talentów, zainteresowań i mocnych stron. Ważne jest, aby uczniowie otrzymali pomoc w znalezieniu rozwiązań, jeśli napotkają problemy w nauce lub pracy w szkole. Doradcy akademiccy i zawodowi mogą pomagać studentom w przyswajaniu informacji na temat ich studiów oraz udzielać im wskazówek dotyczących dalszej nauki i pracy. Równość powinna być naczelną zasadą w edukacji i kształceniu zawodowym, poprzez zapewnienie chłopcom i dziewczętom szerokiego wachlarza możliwości edukacyjnych po ukończeniu szkoły podstawowej i różnych rodzajów pracy. Należy podjąć wysiłki, aby umożliwić przedstawicielom obu płci wykonywanie zawodów, które dotychczas były uznawane za tradycyjnie męskie lub żeńskie. Konieczne jest zapoznanie uczniów z nowymi zawodami i rozwojem zawodowym, jaki towarzyszy zmianom we współczesnym społeczeństwie.

Islandia jest demokratycznym społeczeństwem, w którym uchwalono Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawach dziecka. Zgodnie z Konwencją, wszystkie dzieci mają takie same prawa bez względu na rasę, kolor skóry, płeć, język, religię, poglądy polityczne, pochodzenie, niepełnosprawność, status społeczny lub inny status, a także status lub aktywność ich rodziców. Postanowienia te powinny znaleźć odzwierciedlenie w społeczności szkolnej, w której prawa każdej jednostki są respektowane.

Społeczność szkolna powinna charakteryzować się współpracą, równością i demokracją, gdzie każdy czuje się komfortowo, różnorodne kultury mają szansę się rozwijać, aktywny udział jest zachęcany, a głos każdego jest słyszany. Należy położyć nacisk na to, aby wartości wielokulturowe znalazły odzwierciedlenie w wyborze projektów, materiałów edukacyjnych, metod nauczania i uczenia się oraz metod pracy we wszystkich działaniach szkolnych. Jedną z głównych funkcji szkoły obowiązkowej, zgodnie z przedmiotowym artykułem Ustawy o obowiązkowym nauczaniu, jest wspieranie wszechstronnego rozwoju uczniów i ich udziału w społeczeństwie demokratycznym.

Dobre przyjęcie nowych uczniów, dla których islandzki jest drugim językiem, jest na początku szkoły kluczowe. Zgodnie z artykułem 16. Ustawy o szkołach obowiązkowych szkoły są zobowiązane do przestrzegania planu przyjęć, własnego lub opracowanego przez gminę, który opiera się na pochodzeniu uczniów, ich umiejętnościach językowych i dotychczasowym nauczaniu. Oprócz brania pod uwagę indywidualnych predyspozycji i mocnych stron każdej osoby w różnych dziedzinach nauki. Ocenę statusu tych aspektów należy przedstawić w najmocniejszym języku studenta. Podczas rozmowy powitalnej należy położyć nacisk na całościowe powitanie uczniów i rodziców. Daje to uczniowi i jego rodzicom możliwość poinformowania szkoły o potrzebach ucznia, jego kulturze i sytuacji. Plan badania powinien opierać się na wynikach tych informacji i ocenie. Odpowiedzialność za naukę języka islandzkiego przez uczniów spoczywa na administratorach szkoły, nauczycielach nadzorujących, nauczycielach języka islandzkiego, wszystkich innych nauczycielach oraz rodzicach, a strony te muszą ze sobą współpracować, aby zapewnić celowość nauki. Ważne jest również, aby pozostali pracownicy zaangażowani w naukę lub zajęcia rekreacyjne ucznia zostali poinformowani o umiejętnościach językowych ucznia w zakresie języka islandzkiego i uczestniczyli we wspieraniu nauki języka islandzkiego ucznia oraz jego aktywności w środowisku szkolnym i rekreacyjnym. Nieformalna edukacja i udział w zorganizowanych zajęciach rekreacyjnych przyczyniają się do wzmocnienia umiejętności językowych uczniów w zakresie języka islandzkiego, pielęgnowania więzi społecznych oraz zwiększania ich aktywności i kompetencji.

Nauczyciele, dyrektorzy szkół i inni pracownicy szkoły powinni podjąć wysiłek, aby poznać kulturę rodzimą uczniów o różnym pochodzeniu językowym i kulturowym. System szkolny w kraju pochodzenia może nieco różnić się od systemu islandzkiego, a nauka ucznia mogła być przerwana na kilka lat. Komunikacja szkoły z rodzicami powinna być regularna i jasna, opierać się na zaufaniu i wzajemnym szacunku oraz mieć na celu osiągnięcie wspólnej wizji edukacji dzieci w islandzkim systemie szkolnym.

Ważne jest, aby rodzice o różnym pochodzeniu kulturowym i językowym otrzymali dobre wprowadzenie do szkoły i islandzkiego systemu szkolnego, np. oczekiwania dotyczące współpracy domu i szkoły. Rodzice powinni otrzymywać jasne informacje o statusie edukacyjnym swoich dzieci, ich postępach i wsparciu, jakie otrzymują. Szkoła musi również uświadamiać rodzicom korzyści płynące z pielęgnowania i rozwijania języka ojczystego u ich dzieci. Powinni zostać poinformowani o sposobach, w jakie mogą sami wspierać edukację swoich dzieci, zgodnie z prawem. Otrzymają również informacje o prawie do usług tłumaczeniowych, co pozwoli zagwarantować, że wszelkie informacje będą przekazywane między szkołą a domem.

Różnorodne pochodzenie kulturowe uczniów i ich rodziców stwarza różnorodne możliwości uczenia się dla całej społeczności szkolnej. Należy szukać sposobów na zapoznanie społeczności szkolnej z różnymi kulturami i językami, a tym samym promować wzajemną adaptację, otwartość i rozwój, na przykład poprzez angażowanie rodziców dzieci o różnym pochodzeniu językowym i kulturowym w działalność szkolną.

Języki są zasobem, a podtrzymywanie aktywnej wielojęzyczności leży w najlepszym interesie dzieci wielojęzycznych i całego społeczeństwa. Wielojęzyczność to dynamiczny i złożony proces społeczny i osobisty, który obejmuje kulturowe, społeczne, poznawcze i edukacyjne aspekty języków. Repertuar językowy danej osoby stanowi zintegrowaną całość i obejmuje wszystkie umiejętności we wszystkich językach danej osoby. Rodzice odgrywają ważną rolę we wspieraniu umiejętności językowych swoich dzieci, w tym we wspieraniu ich nauki języka islandzkiego. Rodzice muszą mieć świadomość, że ich stosunek do języka islandzkiego i nauki ma znaczenie dla postępów w nauce ich dzieci.

Pożądane jest, aby szkoły i świetlice opracowały politykę językową, która będzie stanowić punkt odniesienia dla pracowników i uczniów w codziennej pracy i komunikacji. Należy wziąć pod uwagę obowiązujące przepisy prawa, politykę, programy nauczania i zobowiązania międzynarodowe. Przy formułowaniu polityki językowej ważne jest, aby pracownicy wspólnie zastanowili się nad tym, w jaki sposób pracować z różnymi językami, i uzgodnili, które kwestie powinny dominować. Polityka językowa musi określać, w jaki sposób język jest używany w komunikacji i codziennej pracy, a także jakie metody są stosowane w celu jak najlepszego wykorzystania zasobów językowych uczniów, a także w celu pobudzania i podtrzymywania zainteresowania wielojęzycznością u wszystkich uczniów.

Ważne jest, aby uczniowie w szkołach podstawowych uczyli się o różnych religiach i filozofiach zgodnie ze standardami kompetencyjnymi określonymi w programie nauczania, gdyż stanowi to istotny element edukacji demokratycznej i poszanowania wielokulturowości. W pracy szkolnej powinno panować zrozumienie i szacunek dla różnych punktów widzenia. W społeczeństwie wielokulturowym edukacja religijna i filozoficzna powinna być zawsze warunkiem obowiązkowym dla wszystkich uczniów. Jakościowa edukacja religijna jest ważna w społeczeństwie wielokulturowym. Elementami takiego kształcenia mogą być wizyty terenowe we wspólnotach religijnych i zapraszanie ich przedstawicieli na zajęcia, na których będą omawiani temat swojej wiary i wspólnoty religijnej. Jeśli rodzice chcą, aby ich dzieci uczyły się konkretnie o konkretnej religii, ich obowiązkiem jest zapewnienie dziecku w czasie wolnym uczestnictwa w zajęciach edukacyjnych i nabożeństwach zgodnych ze swoimi przekonaniami religijnymi i życiowymi. To samo można powiedzieć o innych aspektach organizacji pracy szkoły i edukacji w kontekście życia i pracy w demokratycznym społeczeństwie wielokulturowym. Szkoły podstawowe powinny prowadzić swoją działalność w taki sposób, aby uczniowie nie musieli być zwalniani z niektórych aspektów pracy szkolnej ze względu na swoje przekonania religijne i życiowe, dlatego też takie zwolnienia nie powinny być dozwolone. W tym kontekście należy odwołać się do kryteriów Karty z Toledo o oświacie i nauczaniu różnych religii i przekonań przyjętej przez Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE). W dokumencie powołano się także na wytyczne władz oświatowych z 2013 r. dotyczące relacji między szkołami a grupami religijnymi.